Je hoeft het niet alleen te doen, ik loop met je mee. Niet om te dragen wat van jou is, maar om je te herinneren dat je het kunt. En dat je niet alleen bent.” — Marinus van den Berg

Als ik iets heb geleerd – en vooral diep heb ervaren – dan is het dit: Heling ontstaat in nabijheid, in het ervaren dat iemand werkelijk aanwezig is en blijft.

Om werkelijk nabij te kunnen zijn, betekent het telkens weer terugkeren naar jezelf, je eigen verhaal onder ogen zien, om hierin nabijheid te ervaren van een ander. Om hier vandaan echt aanwezig te kunnen zijn bij de ander. Niet om te sturen, op te lossen of door een theorie of model strikt te volgen. Maar om ruimte te bieden om te voelen, te zijn en te groeien. Het gaat niet om het wegnemen van pijn of ongemak, maar om het moedige kiezen voor nabijheid, ook of juist als het moeilijk wordt. Om samen in het ongemak te blijven. De ander ruimte te geven om eigen keuzes te maken en eigen oplossingen te vinden. In het vertrouwen dat de ander dit in zich heeft.

Je kunt een ander nooit verder brengen dan je zelf bent geweest. Pas als je hebt leren blijven bij jezelf, kun je echt bij de ander blijven. Zonder oordeel. met liefde, Met kalme aanwezigheid en een open hart, waar de ander zich helemaal welkom voelt.

Dit is waar Secure Base Coaching over gaat.

In de afgelopen periode liepen anderen naast mij, terwijl ik langs nieuwe en bekendere breuklijnen van mijn leven navigeerde. Een aantal bleven en dat maakte dat ik ook durfde te blijven. Dankzij de ruimte en veiligheid die zij boden, kreeg ik de moed om bij mezelf te blijven, dingen aan te kijken en hier iets mee te doen.

De afgelopen dagen mocht ik weer anderen nabij zijn in (een stukje) van hun reis. Hoe waardevol en bijzonder om te geven wat ik ook ontvangen heb. Om aanwezig te blijven, met meer moed en rust. Om een veilige basis te zijn, zodat de ander zijn of haar eigen weg kan vinden, vol vertrouwen en in eigen tempo. Om krachtig en zacht naast de ander te kunnen staan, zonder te verdringen of te dwingen.

Het is niet alleen maar samen, diep verbonden door de reis die je samen maakt. Het is het weten dat ook al is het donkere donker, dat het licht blijft en ook weer zichtbaar wordt! En als de weg soms lang of lastig is, je niet alleen hoeft te gaan.

Zo zijn we allemaal onderweg, een leven lang Door bergen en door dalen, door weer en wind, met regen en zonneschijn. En zo schreef een collega n.a.v. een gesprek van de week "Dank je, het voelt als schouder aan schouder optrekken in het proces van leren leven (ipv overleven)."

Wanneer voelde jij je voor het laatst volledig gehoord en ondersteund in moeites die je ervaart?

Afgelopen weekend waren Alex en ik een weekendje samen weg. Even weg van alles. De drukte, de prikkels, de volle agenda – en vooral even weg van de automatische piloot.

Het was een weekend van stilte. Niet alleen buiten, maar ook binnenin. De tijd nemen om gebeurtenissen en emoties van de afgelopen tijd te laten dwarrelen, zonder ze direct vast te grijpen. Mobiel uit, focus op elkaar, en genieten van het moment.

We wandelden door de modder en de regen, alsof het ons uitnodigde om alles wat vast zat even los te laten. We slenterden door dorpse straatjes, waar de sfeervolle lichtjes ons deden glimlachen. We warmden onze handen aan een dampende kop chocolademelk en voelden ons, heel simpel, gewoon ‘samen’.

Wat frustreert het me soms: ik ben iemand die zielsveel van stilte houdt, maar tegelijkertijd mijn agenda vaak te vol plan en nog te vaak reactief reageer. Dat besef kwam juist hier, te midden van de rust. Want soms heb je juist die momenten van vertraging nodig. Een moment waarop je even stilstaat, om daarna weer écht vooruit te kunnen.

In het hotel stond een carrousel met gratis kaarten. Elke keer viel mijn oog erop "Soms moet je veranderen om jezelf te blijven"

Veranderen om ruimte te maken. Veranderen om de balans te herstellen. Veranderen om te koesteren wat ertoe doet.

Ik ben nieuwsgierig: hoe vind jij die momenten van rust, reflectie en verbinding? Wat helpt jou om jezelf te blijven in een wereld die altijd doorgaat?

Je moet het perfect doen! Je kunt je maar beter aanpassen! Stel je niet aan! Het gaat je nooit lukken! Herken je deze innerlijke stemmen? Het is een worsteling die veel vrouwen kennen – de neiging tot pleasen, controle en perfectionisme. Zoals je in mijn vorige post gelezen hebt weet ik hier ‘ alles’ van 😬. Maar wat ik ook weet en zie – bij mezelf en de vrouwen die ik begeleid – is dat die gedachten niet het laatste woord hoeven te hebben. Wat een opluchting is dat!

De sleutel ligt in verbinding en inzicht. 🌿 Verbinding met jezelf, zodat je mag voelen wat je nodig hebt en wie je werkelijk bent. 🌿 Verbinding met God, die jou ziet, draagt en een veilige plek biedt, ook in je kwetsbaarheid. 🌿 Verbinding met anderen, jouw secure bases – mensen bij wie je je veilig voelt en die jou ondersteunen. 🌿 Terugkijken naar je verleden, niet om daarin vast te blijven zitten, maar om te begrijpen wat jou gevormd heeft. Zodat je kunt zien wat er in het hier en nu nodig is om meer vrijheid en verbondenheid te ervaren.

Als je jezelf toestaat om die verbindingen aan te gaan en je verleden met een zachte blik te bekijken, gebeurt er iets moois: 1️⃣ Meer rust in je hoofd en hart Belemmerende gedachten verliezen hun macht. Je leert luisteren naar wat er écht in je leeft, zonder dat die oude stemmen je gijzelen. 2️⃣ Dieper vertrouwen op God én op jezelf Je ontdekt dat jouw kwetsbaarheid juist een kracht is. Het is de plek waar God jou ontmoet en waar Hij je uitnodigt om alles aan Hem te geven. 3️⃣ Vrijheid in denken en doen Terugkijken helpt je patronen te begrijpen, maar ze hoeven niet langer jouw keuzes te bepalen. Je krijgt ruimte om vanuit rust en liefde nieuwe stappen te zetten. 4️⃣ Leven in verbinding Door je verleden te omarmen en los te laten wat je niet meer dient, ontstaat ruimte voor échte verbinding: met jezelf, met God en met anderen. Je kunt leven vanuit liefde, niet vanuit angst of controle.

Het proces van terugkijken kan kwetsbaar voelen, maar het opent de weg naar iets groters. Een leven waarin de oude verhalen niet langer de baas zijn. Waarin jij vrijer kunt ademen, kiezen en verbinden.

Als coach ben ik een secure base voor jou. Ik begeleid vrouwen zoals jij, die vastlopen in onzekerheid, perfectionisme of oude overtuigingen. Samen kijken we naar wat jou gevormd heeft en wat jou nu tegenhoudt. Vanuit een veilige plek onderzoeken we wat er nodig is om die patronen te doorbreken, zodat jij vrijer kunt leven – vanuit verbinding met jezelf, God en de mensen om je heen.

Vandaag al vroeg op pad richting Veenendaal. Als coach ga ik een dag ondersteunen bij de Groundwork Basics van Groundwork Nederland. En ik voel het van binnen: een diepe nieuwsgierigheid, een verwachtingsvol verlangen, een tikkeltje spanning. Ik weet hoe krachtig deze dagen kunnen zijn. Hoe het ene moment nog verwarring of weerstand voelbaar is en er ineens een opening komt. Een inzicht, een doorbraak.

Ik ken het zelf ook. Hoe belemmerende overtuigingen zich vast kunnen zetten. Hoe je iets zó graag anders wilt, maar steeds weer tegen dezelfde patronen aanloopt. “Ik moet dit alleen kunnen.” “Ik mag geen fouten maken.” “Als ik loslaat, stort alles in.” Maar ik weet inmiddels ook hoe bevrijdend het is als die overtuigingen in het licht komen. Als je ze niet meer alleen hoeft te dragen. Als er iemand naast je staat die niet wegkijkt, maar met je meekijkt.

Vandaag mag ik diegene zijn. Samen met een hele groep coaches en andere medewerkers creëren we een veilige bedding, een plek waar alles er mag zijn. Waar deelnemers kunnen ervaren dat ze niet alleen zijn. Dat er stappen mogelijk zijn, hoe klein ook. Ik zie ernaar uit, hoopvol en dankbaar. 💛

🌿 Groeien doe je niet alleen. Het is mijn passie om vrouwen te ondersteunen in het worden wie ze zijn.

Het voelt soms als falen. Het wachten, het niets doen, terwijl ik zo graag wil handelen, oplossen, dingen beter maken. Vooral voor mijn kinderen, toen ze klein waren, maar ook nu ze ouder worden. Als ik hun verdriet zie of worstelingen, voel ik de drang om in te grijpen. Van alles in mij wil dan roepen: "Het komt goed!" " laat mij het voor je regelen." Maar een Secure Base zijn, dat gaat niet over dingen fixen. Het gaat over blijven. Over er zijn. Over wachten...

Toen mijn vader overleed logeerde ik als klein meisje geregeld bij mijn oma en opa. . Mijn oma Willie, ze was er altijd. Stil, geduldig, aanwezig, troostend. Ze trok niet aan me, duwde me niet vooruit, ik voelde me welkom mijn grapjes en verdriet. Aan haar kon ik allles vragen, ik voelde me veilig, echt gezien. Ze vertelde over Jezus en liet mij zien hoe Hij was. Ze was er, ze keek met haar zachte blauwe ogen, een van mijn belangrijkste Secure Bases in die tijd. Als kind had ik het verlangen om zo te worden als zij. Een veilige haven te zijn – voor mezelf, voor mijn kinderen en anderen.

En toch zijn er momenten dat ik faal. Dat ik niet kan verdragen om te zien dat mijn zoons het moeilijk hebben. Dat ik toch te snel woorden gebruik, te snel ingrijp, te veel wil oplossen.

En eerlijk? Soms doe ik dat ook naar mezelf. Ik probeer soms zo hard, het meteen goed willen doen. Maar een Secure Base zijn vraagt iets anders: stil blijven als van alles in mij wil rennen. Vertrouwen op de kracht van aanwezigheid, van wachten.

Mijn diepste verlangen is dat mijn zoons weten dat ze altijd bij mij mogen komen. Dat ze zich niet hoeven aan te passen, niet iets hoeven te bewijzen, maar dat ze gewoon mogen zijn. Dat ze voelen: Bij mama ben ik veilig, gezien, geliefd. Maar tegelijk mag ik leren datzelfde steeds meer voor mezelf te zijn. De stem van Jezus in mij nog dieper door te laten dringen: Je bent genoeg, wacht maar en vertrouw. En dan dat vertrouwen laten groeien, voor mezelf, en voor degenen die ik liefheb.

Being a Secure Base is largely a waiting game. Een reis van vallen en opstaan, van leren en opnieuw beginnen.

Ik deel dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien herken je dit ook. Misschien voel jij ook dat verlangen – voor je kinderen, je partner, je vrienden – om een plek te zijn waar ze altijd terug kunnen komen.

Weet je hoeft niet perfect te zijn. Er zijn is vaak genoeg.

🌿 Groeien doe je niet alleen. Het is mijn passie om vrouwen te ondersteunen in het worden wie ze zijn.

Je staat altijd klaar voor iedereen. Je werkt keihard, zorgt, regelt, geeft – alles om het allemaal draaiende te houden. Maar diep van binnen voel je iets knagen. langzaam komen er scheuren in dat wat je zolang beschermd heeft. Een masker van pleasen, zorgen en/of hard werken. Het heeft je geholpen te overleven, maar het volstaat niet langer..

Een simpele vraag of een kleine tegenslag kan je ineens tot tranen brengen. Alsof je iets niet meer kon wegstoppen. Je voelt de pijn van oude wonden die je jarenlang hebt bedekt. Wonden van tekort, van nooit genoeg zijn...

Je wilt het anders. Je wéét dat je ruimte mag innemen. Dat jouw verhaal er mag zijn. Maar telkens schiet je terug in oude patronen. Voor je het weet, ben je weer aan het rennen, zorgen, controleren. En dan komt de vraag:

"Hoe doe ik dat dan..?"

Het is herkenbaar, ook in mijn eigen leven. "Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want U bent bij mij. Uw stok en Uw staf geven mij moed." Deze woorden uit Psalm 23 geven me elke keer weer houvast. Ze herinnerden me eraan dat ik niet alleen hoef te dragen. Dat ik mag leunen. Dat ik bij Hem mag schuilen.

In mijn coaching kan geloof, het opnieuw of dieper verbinden met Gods woorden, met Jezus een belangrijke Secure Base zijn. Hoe Gods nabijheid, Zijn troost, een rustpunt kan zijn midden in de chaos. Want dat donker dal voelt soms eindeloos.

Ik zie het bij de vrouwen die bij mij komen. De vrouw die zichzelf helemaal heeft uitgeput, omdat ze altijd klaarstond voor iedereen behalve zichzelf. De manager die alles perfect probeert te doen, maar steeds verder vastloopt in controle en perfectionisme. Ze worstelen met diezelfde pijn.

Maar juist in dat donker dal is er een uitnodiging: om te vertragen. Om die pijn onder ogen te komen. Om zachtheid te vinden voor jezelf. Niet vanuit eigen kracht, maar door te vertrouwen dat je gedragen wordt. Dit proces is niet makkelijk, maar het is de moeite waard.

Soms vraagt het om iemand die even met je meeloopt. Die je helpt om je blik naar binnen te richten, die je ondersteunt terwijl je oude wonden aanraakt. En die je wijst op de hoop, de rust, op Jezus die nabij is.

Wees welkom, met alles wat je voelt, met al je pijn en worstelingen. Samen kijken we hoe je weer mag vertrouwen. Op jezelf en op Hem.

🌿 Groeien doe je niet alleen. Het is mijn passie om vrouwen te ondersteunen in het worden wie ze zijn.

."De ware uitdaging is om in het eigen huis te blijven. Of ik nu de jongste of de oudste zoon ben, ik moet het risico nemen thuis te blijven en volledig aanwezig te zijn waar ik ben." — Henri Nouwen, Eindelijk thuis

Jaren geleden, op oudejaarsdag, vond ik in een kringloop een mooi ingelijste kopie van Rembrandts ‘ De terugkeer van de verloren zoon.’ Tussen de knallende rotjes en vuurpijlen liep ik in Rotterdam als een kind zo gelukkig met mijn vondst onder mijn arm. Dit schilderij, dit verhaal, het boek ‘ Eindelijk thuis’ van Henri Nouwen – ze blijven me raken. Het voedt in mij het diepe verlangen naar helemaal thuiskomen.

Bij de Vader ben ik thuis. In Zijn liefde kan ik rusten. En steeds vaker merk ik, ook bij mezelf ben ik thuis. Ik mag er zijn, precies zoals ik ben. Zonder masker, kwetsbaar en echt. Geen angst dat ik te veel of te weinig ben.

Maar dan… het leven.

Een blik, een woord, een wenkbrauw die nét iets te lang omhoog blijft staan. En voor ik het weet, trekt iets in mij samen. Oude patronen springen op: me terugtrekken, pleasen, zorgen dat ik ‘goed’ overkom. Alsof ik tóch weer moet verdienen wat ik eigenlijk al ontvangen heb.

Ik verlang ernaar de ander altijd helemaal welkom te heten. Zoals de Vader dat doet. Maar ik faal hier ook in. Soms voel ik mezelf tekortschieten, omdat de stemmen van angst en onzekerheid nog zo luid kunnen klinken. En toch… telkens weer is daar ook die zachte stem die fluistert: "Kom maar tevoorschijn." "Je bent welkom, precies zoals je bent."

Nouwen schrijft dat onze roeping uiteindelijk is om niet alleen de jongste of oudste zoon te zijn, maar om in de sporen van de Vader te treden. Een mens te worden die liefheeft zoals Hij. Die armen opent, verwelkomt, ruimte maakt voor de ander. Daar wil ik naartoe groeien. Leren wat het betekent om thuis te blijven – bij Hem, bij mezelf, en bij de ander. Ik oefen nog. Misschien jij ook. Laten we samen oefenen.

Wat helpt jou om dat welkom vast te houden, te omarmen, ook als het schuurt?

🌿 Groeien doe je niet alleen. Het is mijn passie om vrouwen te ondersteunen in het worden wie ze zijn. <a href="https://lnkd.in/evECeTWn" target="_blank" rel="noopener noreferrer"> Watch Video </a>